Reizen zonder grenzen.

Vandaag gaf de immigratiedienst ons  in La Paz een 90-dagen visum voor Bolivia. Gratis! Die tijd zullen we niet kunnen opmaken want we willen begin juli in Argentinia aankomen.
Onze eerste indruk van Bolivia kregen we in Copacabana  aan het Titicacameer, eigenlijk nog een beetje Peru. Het was er bitterkoud daarom tracteerden we onszelf op een goed verblijf:  Ecolodge Titicaca.

Het werden magische dagen met schelle hoogtezon en schitterend  blauw water, met fanfares en danseressen want er werd gefeest voor Señor de la Cruz en dan wordt er ook flink gedronken. Het waren drukke dagen bij de kathedraal( en voor mijnheer pastoor)  waar alle voertuigen werden gezegend met wijwater ,bier en  goedkoop champagne. De Bolivianen kunnen zich geen betere en goedkopere voertuigverzekering indenken; een traditie die blijft bestaan!

Met de ferry kunnen we naar het eiland van de zon.  Zoals het perfect is op het eiland van de zon, zo waren ook de mensen die we er ontmoetten. Met een erg leuk gezelschap stapten we van noord naar zuid op het eiland.

Het was pas toen we in Sorata aankwamen dat we een tweede indruk kregen van dit Andesland. Zoals in Sorata hadden we ons geheel Zuid-Amerika voorgesteld voor we vertrokken. En dat is:  afval overal, aarden wegen die modderpoelenn worden as het regent, vrouwen die dagenlang langs straat zitten om dingen te verkopen, toeristen die klagen over diaree, wegenwerken die jaren aanslepen,...
Sorata leek wel een wondere  omgeving om te gaan trekken in de bergen, de Cordillera Real. Onze gids Ricardo heeft afgezien met ons. We hebben een stukje hoogtevrees overwonnen. De beloning was een nachtje aan het bergmeer aan de voet van de besneeuwde toppen van de berg  Illampu , 6362m.

onze gids Ricardo met op de achtergrond den machtigen llampu

zoek de tentjes

op de onmogelijkste plaatsen wordt nog aan landbouw gedaan

onze muilezel Pepe

heerlijk high boven het wolkendek